فصل نقل و انتقالات از شنبه آغاز می شود و تیم ها پس از یک استراحت یکی-دو هفته ای تمرینات پیش فصل خود را استارت خواهند زد، اما استقلال هنوز اندر خم یک کوچه است.
باز مثل هر فصل نام های مختلفی از داخلی گرفته تا خارجی برای نشستن روی نیمکت آبی پوشان پایتخت به صف شده اند، از الهامی و نکونام گرفته تا گزینه های خارجی که هنوز اسم مشخصی منتشر نشده است و این استقلال باز مثل هر فصل باید برای نیمکت خود در به در دنبال سرمربی باشد تا حداقل بازیکنانش را برای یک فصل به آنها بسپارد.
اینکه چرا باز اسم های تکراری کاندیدا می شوند و انگاری هیچ گزینه دیگری برای نیمکت داغ استقلال وجود ندارد جای سؤال دارد؟ روزی روزگاری این نیمکت در تسخیر حجازی ها و پورحیدری ها بود که بعدها به قلعه نوعی رسید و تا سالیان سال نفر اول و پرافتخار این نیمکت این چهره ها بودند.
اما بیشتر از یک دهه است که این نیمکت اشخاص متعدد و مختلفی را به خود دیده است که تعدادشان از انگشتان دو دست هم فراتر رفته و می توان به صراحت گفت که هر فصل شاهد تغییر در کادرفنی بوده ایم و هر فصل یک سرمربی تازه وارد روی نیمکت آبی پوشان نشسته است.
این تعدد و ترافیک رفت و آمدهای مربیان بر روی نیمکت آبی پوشان تهرانی هیچ دستاورد مثبتی نداشته بلکه باعث شده که یک دهه ناکامی را به همراه داشته باشد، ناکامی که در تاریخ باشگاه استقلال اینگونه و به این شکل نداشته است و وقتی که همزمان رقیب دیرینه خود را می بیند که در طول این یک دهه، ۶ قهرمانی در لیگ و چند قهرمانی در حذفی بدست آورده اند بیشتر بر این عدم ثبات و عدم استقرار چه روی نیمکت و چه صندلی مدیریت باشگاه استقلال ایراد وارد است.
استقلال همچنان برای فصل آینده در به در دنبال سرمربی است، کادری که معلوم نیست چه کسانی هستند و آیا می توانند استقلال را از این همه ناکامی رهایی دهند یا اینکه باز به مانند تمام سرمربیان یک دهه گذشته فقط می آیند و می نشینند و مدتی نام خود را به عنوان سرمربی استقلال بر سر زبان ها می اندازند و بدون هیچ نتیجه مثبت و مقام و جامی یا کنار می روند یا کنار گذاشته می شوند.
معضل نداشتن یک کادرفنی مجرب و خوب همچنان درد بزرگ تیمی است که تا یک دهه پیش به افتخاراتش می نازید اما اکنون...
محمود فخرالحاج| باشگاه خبرنگاران آزاد
18th May 24