استقلال، چهارمین تیم دوران مربیگری نکو است. در حین تعریف و تمجید از جواد، شاید کمتر کسی به کارنامه مربیگری او، توجه داشته باشد. خونه به خونه بابل، نساجی مازندران و فولاد خوزستان تیم هایی بوده اند که نکو، به موفقیت های نسبی با هر سه باشگاه دست پیدا کرده است.
رقم زدن صعود نساجی به لیگ برتر، قهرمانی در جام حذفی، سوپر جام و رفتن به هشت تیم آسیا با فولاد خوزستان، از افتخارات چند ساله جواد در حیطه مربیگری می باشد. در مورد سبک کاری جواد نکونام، باید گفت که این مربی، سبک تدافعی را می پسندد؛ همان روشی که در دستور کار کی روش به عنوان تاکتیک اول بود. کی روش، الگوی جواد در دنیای مربیگری است. نکو به شدت به فوتبال واکنش گرا و عمل گرایانه، علاقه دارد. تیم های او اکثر اوقات، در ضد حملات به گل رسیده اند.
نکونام در فولاد، خرید های بزرگی داشت اما هرگز نتوانست از ستاره های تیم خود به درستی بازی بگیرد. این اشکال، صدای عده ای از طرفداران فولاد را در طی فصل، در آورده بود. آنها معتقد بودند چرا تیمی مثل فولاد که از تعداد زیاد بازیکنان خارجی و ملی پوش و لژیونر برخوردار است، باید با این سبک به شدت دفاعی و حوصله سر بر و ضد فوتبال، روانه میدان شود؟ فولادی ها دوست داشتند که همانند لیگ ها و تیم های فصول پیشین، با ذهنیت هجومی و ارائه یک فوتبال تماشاگر پسند، در زمین مسابقه بازی کنند اما نکونام توجهی به این افکار نداشت و کار خودش را پیش می برد و نقشه های تاکتیکی خود را در زمین، پیاده می کرد.
فولاد در فصل جاری، تا مقطعی که نکونام سرمربی این تیم بود، جایگاه خوبی در جدول نداشت. دلیل اینکه چرا نکونام، درست در اوج رقابت های لیگ قهرمانان آسیا و قبل از صف آرایی مقابل الهلال، از سمت خود استعفا کرد، را هیچ وقت به درستی نفهمیدیم. الکساندر آلگریا، یوکیا سوگیتا و اشکان دژاگه، از جمله خرید های ناموفق نکو در فصول اخیر بودند. به خدمت گرفتن ایبای گومز، هافبک بازیساز اتلتیکو بیلبائو و حضور چند دقیقه ای او در لیگ قهرمانان آسیا و به جیب زدن چندین هزار دلار ناقابل را می توان به پای فکر عجیب و غریب جواد به حساب آورد.
برخی تیم ها در لیگ برتر اعتقاد داشتند که نیمکت فولاد با کادر فنی اش، مدام حاشیه سازی می کنند و برای اکثر حریفان، مشکل و حاشیه می آفرینند. آمار جواد بر روی نیمکت، تا حدودی قابل تأمل است. او در صد و هفتاد و هفت بازی، هفتاد و چهار برد به دست آورده؛در واقع در چهل درصد بازی هایش را با برد به اتمام رسانده؛ شصت و هشت تساوی کسب کرده و سی و پنج دیدار را با باخت پشت سر گذاشته است.
حال با توصیف این شرایط، باید دید که آیا چنین سبکی در تیم بزرگی مانند استقلال، جواب می دهد؟ آیا با سبک تدافعی، در استقلال می توان به جام رسید؟ آیا هواداران تیم از فوتبال دفاعی و کسل کننده، راضی هستند؟ آیا استقلال، مثل فصل گذشته در حد و قواره های یک مدعی ظاهر می شود؟ با گذشت زمان، همه چیز مشخص خواهد شد و حقایق آشکار می شوند. البته که هر مربی، سبک ویژه خود را دارد و باید به الگوها و تاکتیک های مختلف احترام گذاشت ولی در فوتبال ایران و تیم هایی همچون استقلال و پرسپولیس هر شخصی، توانایی کار در امثال این تیم ها را دارا نمی باشد و ممکن است محبوبیت خود را در عرض چندین هفته و ماه، از دست دهد.
هرچند که استقلال، قدم اول را برداشته و هنوز کار های نکرده بسیاری دارد و این تازه شروع ماجرا برای آبی هاست؛یعنی باشگاه مرحله اول را گذرانده و از خان اول رد شده است. داشتن یک نقل و انتقالات خوب و مفید، حفظ بازیکنان قبلی، اردوی پیش فصل و آماده سازی زیر ساخت ها و سخت افزار های مناسب مانند زمین تمرین که از اوجب واجبات برای استقلال می باشد را باید بر عهده سرمربی و مدیریت تیم گذاشت. زوج حجت کریمی و جواد نکونام، آیا می توانند قهرمانی بدون باخت تیم را در فصل بیست و یک که ثمره فرهاد مجیدی و مصطفی آجرلو بود را دوباره تکرار کنند؟
فوتبال در کنار خواص خوبش، خاصیت های بدی به همراه دارد مثل فراموشکار بودن هواداران. هواداران خیلی زود برد ها را فراموش می کنند و با یک باخت یا یک اشتباه، همه زحمات مربی را از یاد می برند. آنها می توانند یک شبه، شخص مورد نظرشان را به نیمکت تیم نزدیک کنند و روزی دیگر، او را مورد نقد و اهانت قرار بدهند و عذرش را برای ترک باشگاه، بخواهند.
بسیاری از افراد خاص، سنگ اندازی های زیادی جلوی پای استقلال در مسیر رسیدن نکونام به تیم کردند اما هر آنچه که اتفاق افتاد، نکونام و کادر فنی اش، باید تمام تلاش خود را برای ساختن یک تیم قوی و منسجم و با اقتدار، بگذارند. نکونام پر انگیزه است ولی تنها موضوعی که فعلا در هاله ای از ابهام به سر می‌برد،این است که تفکرات نکونام، چگونه می تواند آبی ها را به یک تیم مدعی تبدیل سازد و آنها را از حیث تاکتیکی به یک پله بالاتر برساند.
معین احمدوند| باشگاه خبرنگاران آزاد
17th May 24